Wow.
​Een Deense recensie die 'Warres Vleugels' (of 'Viggos Vinger', want zo heet het boek daar) een 'ongelooflijk mooie leeservaring' noemt en waarin zinnen staan als: 'de taal is eenvoudig, maar eigenlijk extreem poëtisch en diep, waardoor je dieper nadenkt over de letters op het papier', daar word ik toch even heel stil van.
Ook de illustraties door Alain Verster worden uitgebreid de hemel ingeprezen: 'Vooral de grafische weergave moet worden vermeld. Het is lang geleden dat ik zo'n mooi boek heb gezien. Een mengeling van afbeeldingen, illustraties en foto's samengevoegd terwijl het verhaal zich mag ontvouwen.'

Volledige recensie (na even door het online vertaalprogramma te zijn gehaald):

"De vleugels van Viggo door Inge Bergh waren echt een positieve verrassing. Het gaf een heel speciaal gevoel om dit goede boek te lezen. Het was anders, zowel qua vorm als inhoud. Vooral de grafische weergave moet worden vermeld. Het is lang geleden dat ik zo'n mooi boek heb gezien. Een mengeling van afbeeldingen, illustraties en foto's samengevoegd terwijl het verhaal zich mag ontvouwen.
De vleugels van Viggo zijn naast een ongelooflijk mooie leeservaring, de plot zowel kwetsbaar, breekbaar, verdrietig en bespaart tegelijkertijd hoop. Het is een modern coming-of-age verhaal over de jongen Viggo, die nooit goed genoeg is voor de verwachtingen van de vader. Hij wordt uit zijn huis gezet, symbolisch gesproken door het grote bos, om aan de andere kant te ontdekken en zo weer thuis te komen. Hij moet, naast het vinden van een thuis, ook zichzelf in het proces bevinden. In het bos ontmoet hij een oude dame die hem op weg helpt; een zogenaamde helper die de held helpt.
Het verhaal is iets dat geïnspireerd is door de avonturenvorm en het werkt ongelooflijk goed. Je komt gemakkelijk in het verhaal en raakt er een aan, zelfs als het boek niet langer is dan 28 pagina's. De taal is eenvoudig, maar eigenlijk extreem poëtisch en diep, waardoor je dieper nadenkt over de letters op het papier.
Het is moeilijk te zeggen waarom de vleugels van Viggo zo goed waren. Het was de enige. Ik kan dit boek echt aanbevelen! Schiet op om het te pakken. Terwijl je van het verhaal wilt genieten, ga je terug en bestudeer je de mooie illustraties. Het is een heel speciale stijl en geschiedenis en illustraties zijn perfect gemengd."

De originele recensie vind je hier: evaluciamusicandliterature.wordpress.com/2018/02/21/viggos-vinger-af-inger-bergh/

Ik mocht opnieuw drie smurfenverhalen vertalen en bewerken naar boekjes voor eerste lezertjes en alweer zijn het prachtig vormgegeven boekjes geworden met hele mooie en kleurrijke illustraties.
Zelf zorgde ik ervoor dat de lezertjes, de boekjes zijn geschikt vanaf het eerste leerjaar, tijdens het lezen hun woordenschat ongemerkt vergroten met mooie woorden als bijvoorbeeld 'proesten' en 'ruisen'. 
De smurfen vallen 's avonds 'als een blok in slaap' en soms gaan ze er overdag 'als een speer vandoor'.
En wat ze nog allemaal uitspoken?
Dat moet je zelf (voor)lezen!

Voor de nieuwe taalvaardigheidsmethode 'TALENT' van uitgeverij Van In schreef ik onder andere 'Hola Oma'. Benieuwd naar dit leesboek en hoe een schrijfdag verloopt? Bekijk dan dit filmpje. 

Benieuwd naar de nieuwe methode en op zoek naar meer info?  Neem dan een kijkje op: http://talentvoortaal.be/nl/wat

Veel mensen die 'Help! Ik was op TV!' willen kopen, maar niet kunnen wegens 'niet leverbaar'. 
Hoezo? Een maand na verschijnen? Uitverkocht?
NEEN.
Centraal Boekhuis is/was een lading van het boek KWIJT!
Dit heeft gevolgen voor de leverbaarheid van het boek bij o.a. Standaard Boekhandel en Bol.com. 
De uitgeverij heeft ondertussen een nieuwe lading boeken opgestuurd, dus binnenkort kun je het boek wel weer overal kopen.  Bestellen is dus slim, dan ben je zeker van je boek.
Ben je leerkracht en wil je meteen na de Paasvakantie met 'Help! Ik was op TV!' aan de slag? Ga dan naar een onafhankelijke boekhandel, daar hebben ze het boek momenteel wel al op voorraad.

Stel je voor dat je tegen je zin wordt opgevoerd in een promotiefilmpje voor één van de bekendste en populairste realityshows van het moment?  Dat is exact wat Janne overkomt.

Janne morst bij het ontbijt melk over haar pyjama. Net wanneer ze haar natte kledij heeft uitgetrokken, gaat de bel. Dan maar snel een strandlaken om, denkt ze. Voor de deur wacht haar een verrassing: de bekende tv-presentator
Tony Kapsoni staat met een cameraploeg voor haar neus. Voor Janne goed en wel beseft wat er gebeurt, gaat ze al viraal …

Een ontluisterend en spannend verhaal over de macht van televisie.

Boekhandelaren en bibliotheken kunnen het boek reeds bestellen bij Uitgeverij De Eenhoorn.
Ook recensenten kunnen het daar opvragen.

Voor de lezertjes is het nog heel even wachten tot begin maart.
Dan ligt het boek eindelijk in de boekhandel.

Geef je les in de derde graad basisonderwijs of eerste graad secundair onderwijs?
De uitgeverij voorziet gratis lestips bij het boek. Je vindt ze binnenkort op www.eenhoorn.be.

Eind februari verschijnt 'Help! Ik was op TV!' Een spannend en komisch verhaal over een meisje dat tegen haar wil de hoofdrol speelt in een reclamespot voor een populaire realityshow.  De spot gaat in geen tijd viraal. Janne kan nergens meer komen zonder dat ook maar iemand een mening over haar heeft. Ze wil dat hier een einde aan komt. Maar wat ze ook doet, ze maakt het alleen maar erger.  Hoe stopt ze deze nachtmerrie?
Met prachtige illustraties van  Richard Verschraagen.

Begin dit jaar kreeg ik de vraag om enkele bestaande  Smurfenboekjes uit het Frans te vertalen en te bewerken: het moesten boekjes voor beginnende lezers worden. Het ging hier dus, naast de vertaling , eigenlijk grotendeels om een bewerking van het originele verhaal, waarbij je als auteur af en toe verdraaid creatief uit de hoek zou moeten komen om het allemaal te doen kloppen.
Ik was meteen dolenthousiast.  Vooral omdat vanuit de uitgeverij ook benadrukt werd dat er aantrekkelijke teksten verwacht werden,  in mooie taal.
En laat dat nu net mijn stokpaardje zijn.

Ik gruwel van boekjes voor beginnende lezers waarin de auteur niet verder komt dan zinnen als 'jan is boos', of 'puk is sip'. Boekjes die bijna vragen om staccato voorgelezen te worden.
Ik had hierboven gewoon de woorden 'sip' of 'in de war' of zelfs 'suf' kunnen gebruiken. Dat zijn woorden die de meeste jonge lezertjes wel kennen. Maar ik hou ervan om mijn lezertjes uit te dagen. Om ze nieuwe woorden aan te reiken.
Het werd dus 'beduusd', want in dat woord zitten zowel 'sip' als 'suf' als 'in de war' vervat.
Er zal altijd wel iemand in de buurt zijn aan wie de lezertjes kunnen vragen wat 'beduusd' betekent. Of ze leiden het af uit de tekst. Zo heb ik als kind zelf heel veel nieuwe woorden geleerd uit de boeken die ik las.
In één van de boekjes schreef ik: 'big gaat er als een speer vandoor.'
Geef toe, dat klinkt toch veel leuker dan: 'big rende snel weg'?

'Boeken lezen verrijkt je woordenschat', wordt vaak gezegd. Dat klopt.  Maar dan moet je die woordenschat wel eerst in boeken stoppen.
Bij deze opdracht mocht dat.
En daarom zijn deze boekjes grote aanraders voor beginnende lezertjes.

Twintig jaar!

Ik had het kunnen vieren met een groots feest. Met veel toeters en bellen. Maar ik besloot bewust om geen (eigen) boek vervroegd uit te laten geven of achter de hand te houden zodat het precies dit jaar uitgegeven zou worden en ik besloot ook om geen feest te organiseren.

Ik geef mezelf rust cadeau en schrijftijd.

Want volgend jaar wordt best een druk jaar en ook de voorbije jaren zijn erg intensief geweest.
Wie weet sla ik dit jaar zelfs de boekenbeurs eens over, dat heb ik nog nooit gedaan.

De herfst is mijn favoriete (schrijf-)seizoen.  Maar net dan is het boekenbeurs. Hoe fantastisch leuk zo’n boekenbeurs ook is als auteur, het blijft ook een heel hectische periode.
Terwijl net tijdens die periode de schrijftafel het hardst aan mij trekt.
En dit jaar heb ik geen enkele eigen uitgave (opdrachten niet meegeteld).
Dus wie weet…?

Twintig jaar auteur.  Ik kan het zelf bijna niet geloven.

De voorbije twintig jaar waren als een roetsjbaan. En dat mag je bijna letterlijk nemen.  Ik zoefde zo vaak omhoog, duikelde daarna even vaak keihard naar beneden, maar schoot, telkens weer, voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, een ongekende bocht door op weg naar nieuwe schrijfavonturen. 

Twintig jaar en minstens evenveel anekdotes, ik deel er een paar.

Het begon met het insturen van mijn allereerste manuscript. Norbert Vranckx zal het kunnen beamen: dat was hét schoolvoorbeeld van hoe je als aspirerend schrijver je manuscript niét instuurt: ik had mijn boek uitgetikt op een schrijfmachine en de losse vellen papier zonder paginanummers, zonder titel, zonder naam,… in een bruine omslag geduwd. En dat was het dan. Gelukkig had ik wel mijn naam en adres op de omslag vermeld.

Ik gaf een debuut uit dat meteen drie herdrukken kreeg en waarvan de eerste druk al uitverkocht was halfweg de eerste dag boekenbeurs.  Op diezelfde dag vroegen mensen mij tientallen keren of ik wist waar het toilet was en of ik wisselgeld had. Ik voelde mij allesbehalve auteur.

Ik kreeg jarenlang handgeschreven brieven met een omslag en een postzegel erbij. De brieven begonnen met ‘mevrouw’ en ik werd ‘u’ genoemd. Ik voelde mij geen ‘mevrouw’, geen ‘u’ en al helemaal geen ‘mevrouw de schrijfster’. Het wende maar niet.
Nu heb ik moeite met mailtjes die soms beginnen met ‘yo’ en ‘hey!’.
Tijden veranderen.

Ik tekende ooit bij een uitgeverij, heel stom, een soort wurgcontract, waarna ik zeven jaar lang geen roman meer kon uitgeven zonder die roman eerst aan die uitgeverij voor te leggen. Wat ik op dat moment niet wou, want ik was toen nog woest om de spuuglelijke cover die ze mijn laatste boek hadden gegeven, en om het feit dat ik totaal geen inspraak had gekregen. Ik besloot toen om voor een andere leeftijdsgroep te gaan schrijven. Bleek ik talent te hebben voor het schrijven van boeken voor eerste lezertjes.  De uitgeverij van het contract vroeg mij een dik verhalenboek voor hen te schrijven, ditmaal zonder clausule in het contract en de plooien werden gladgestreken.
Ik ontdekte tijdens die jaren dat boekjes voor eerste lezertjes, zeker in opdracht, alleen maar makkelijk te schrijven lijken en dat het gezegde ‘easy reading is hard writing’ geen leugen is.

Een verhaal van mij haalde ooit de meeste stemmen bij een verhalenwedstrijd, maar de prijs ging naar de tweede. Dat verhaal was commercieel veel interessanter.  De jury had het recht om voor het meest commerciële verhaal te kiezen, natuurlijk. Alleen  had ik het toen liever niet geweten. Maar men besloot het mij eerlijk te vertellen.   Achteraf gezien is dit een groot cadeau geweest. Het heeft mij leren relativeren.  Net als elk auteur word ik graag in de bloemetjes gezet en vervult een nominatie of een prijs mij met trots, maar het bepaalt mijn ‘zijn’ niet. Niet als schrijver, niet als mens.

Ik durfde, zeker de eerste jaren, heel vaak mijn mond niet open te doen. Ik ging naar de première van een toneelstuk gebaseerd op mijn boek. Daar was ik plechtig voor uitgenodigd. Maar ik durfde niemand te vertellen dat ik er was en ging heel stilletjes in een hoekje zitten. De première ging met twintig minuten vertraging van start. De hele, overigens prachtige, voorstelling lang zat ik moed te verzamelen.  Pas na afloop durfde ik backstage gaan om mezelf voor te stellen. Het grote boeket bloemen en het kaartje met mijn naam op  heb ik nooit gekregen.

Ik overwon mijn spreekangst en begon lezingen te geven op scholen en in bibliotheken. De eerste jaren lag ik 's nachts te bibberen en te woelen en ik vertrok steevast met knikkende knieën naar elke lezing. Maar jaar na jaar groeide mijn zelfvertrouwen. Zo reisde ik heel Vlaanderen door en zelfs eens helemaal naar Noorwegen om daar, samen met Inge Misschaert, lezingen te geven in de Internationale school van Stavanger.

Ik vroeg ooit een beurs aan bij het Vlaams Fonds voor de Letteren. Mijn toenmalige uitgever had mij dit aangeraden. Maar hij had mij niet uitgelegd hoe je dit moest doen en ik was nog zo naïef. Zo bleu. Ik had hulp moeten vragen, maar dat durfde ik niet.
Er werd naar mijn planning gevraagd. Dus toen schreef ik  mijn hele weekplanning uit. Maandag tot vrijdag. Van ontbijt tot slapengaan.  Op een blad ruitjespapier. Met een blauwe en een zwarte bic.
Ze zullen daar waarschijnlijk jaren later nog krom gelegen hebben van het lachen.

Ik schopte een paar keer tegen, volgens sommigen, de verkeerde schenen. Nog niet zolang geleden deed ik het opnieuw.
Maar weet je, schenen waar men niet tegen durft te schoppen, zijn vaak net de schenen die een schop het best kunnen gebruiken, soms. 

Op een beurs waar ook Aidan Chambers aanwezig was had ik, in het kader van lezingen, de schrijfmachine bij waarop ik mijn eerste boek had geschreven.
Bleek dat hij net dezelfde schrijfmachine had.
Hij heeft toen met veel zwier de mijne gesigneerd.

 langTwintig jaar schrijfster, dat had ik als kind nooit durven dromen.

Het was mijn kinderdroom om schrijfster te worden.  Maar ondertussen kreeg ik veel meer dan waar ik toen ooit van had kunnen of durven dromen :

Sommige boeken werden bewerkt tot toneelstuk, fragmenten uit andere boeken werden dan weer verfilmd door lezers, iemand schreef muziek bij mijn allereerste boek en ik mocht één van mijn titels inlezen als luisterboek.
Ik vloog naar Noorwegen, schreef, samen met Inge Misschaert, een boek bij de televisieserie 'Dieren In Nesten' en mocht verhalen en boekjes verzinnen voor de kleuterfiguurtjes Hopla en Nellie & Cezar én voor de tijdschriften waar ik als kind ooit zelf een abonnement op had.
Nog niet zolang geleden schreef ik samen met Sylvia Vanden Heede een boek: ‘Hond Weet Alles En Wolf Niets’.
Het boek werd bekroond met een Vlag en Wimpel.
Ondertussen werden mijn boeken vertaald in zeven talen en werken heel wat kinderen in Vlaanderen in de les Nederlands met verhalen die ik speciaal voor hen schreef.

Het grootste cadeau krijg ik echter al twintig jaar lang van de illustratoren.
Zij maken een boek af. Zij voegen er vaak een extra dimensie aan toe.
Zij betoveren mij met hun talent.
Elke keer opnieuw.
Het moment waarop  tekst en illustraties samensmelten tot een boek, is ronduit magisch.
En alleen al om dat moment te mogen beleven, telkens weer, zal ik blijven schrijven.

Illustratie uit 'Warres Vleugels' (illustrator: Alain Verster)

Vandaag had ik een cameraman en een regisseur over de vloer.
'Doe wat je altijd doet wanneer je schrijft,' zeiden ze.
Dus ging ik eerst wandelen met de hond.
Daarna zette ik een pot dampende thee in de keuken en werd ik geïnterviewd over het boekje 'Hola Oma' dat binnenkort verschijnt bij uitgeverij VAN IN.
Het boekje gaat over een oma die valsspeelt. Ik vertelde over mijn eigen oma en hoe we vaak kaartspeelden. Mijn oma speelde nooit vals, of ze deed het zo goed dat ik het nooit doorhad. Dat kan ook natuurlijk. 
Ik toonde het doosje knoopjes dat ik nog steeds gebruik tijdens het kaarten en speelde een spelletje 'zevens afleggen' met mijn oudste zoon.
Bijna vergat ik de grote camera die recht voor mijn neus hing.
Het was in elk geval heel erg gezellig in mijn keukentje, zelfs de hond lag heel ontspannen in zijn mand te soezen.
Het was zelfs zo gezellig dat we met zijn allen bijna vergaten dat er nog geschreven moest worden.
Dat heb je natuurlijk niet wanneer je alleen thuis bent en er een boek afgewerkt moet worden.

Vandaag sloot ik de jeugdboekenmaand 2017 af. 
Dat deed ik samen met heel veel enthousiaste lezertjes.
Maar één vrolijk kereltje sprong er vandaag echt wel uit. 
Ken jij deze lachebek, of herken jij jezelf? 
Stuur mij dan een mailtje. 
Er ligt een mooi boekenpaket voor deze jongen klaar.