Waar de bomen zacht ruisen

Het was een zonnige dag toen ik naar Liedekerke spoorde.
Ik mocht er in de bibliotheek drie lezingen geven voor telkens twee klassen .
Het waren de allerlaatste lezingen van een heel druk voorjaar en toen het tijd was voor de namiddaglezing was ik eigenlijk wel moe.
Maar daar bracht deze klas onmiddellijk verandering in.
Ze kwamen stipt op tijd binnenwandelen. 
En vanaf de eerste minuut kwetterden ze door elkaar.
'Juf heeft 'Zie Me Dan' voorgelezen!'
'Komt er een vervolg?!'
'Wat een mooi boek, ik heb het gevraagd voor mijn verjaardag!'
En dan plots: 'Kun jij zingen?'
'Ik zing wel graag,' antwoordde ik eerlijk: 'maar het klinkt best vals soms.'
Maar dat maakte hen niet uit.
'De andere klas is te laat, dus hebben wij tijd om voor jou te zingen. Omdat je zo een mooi boek geschreven hebt. We hebben er van genoten. Nu mag jij van onze liedjes genieten. En als je wil mag je meezingen.'
En toen zongen ze samen de pannen van het dak.
Speciaal voor mij.
Wat een eer!
Bedankt klas uit Liedekerke, ik zal jullie concert altijd koesteren!
PS
(het spijt me dat ik dit filmpje, door enkele technische probleempjes, wat later postte dan beloofd, ik hoop dat jullie het toch nog zien)