|
Het is altijd spannend wanneer het bestelbusje van de koerierdienst net voor mijn deur halt houdt. Zou dat voor mij zijn? Of toch voor de buren? Ik weet dat ik binnenkort een doos met auteursexemplaren mag verwachten. De uitgever van de BiB-Box heeft gemeld dat de boeken op de uitgeverij zijn aangekomen en sommige collega's hebben ze reeds ontvangen: 'trots op mijn boekjes voor BiB-BoX', melden ze. Ik kijk naar de foto's op Facebook en druk enthousiast op 'like'. De boekjes zien er inderdaad erg mooi uit en mijn collega's mogen met recht trots zijn. Dan meldt Chris Vosters, de illustrator van 'Het Lijstje Van Sjors', dat ook hij zijn boekjes ondertussen heeft gekregen. 'Mooie druk!' mailt hij blij. Ik verwacht vijf boekjes. Die schreef ik vorig jaar, voor de leesmethode van uitgeverij Van In, verspreid over enkele maanden tijd. Ik zag pdf's en drukproeven en weet dus ongeveer hoe de boekjes er zullen uitzien. Maar een jaar is lang en mijn geheugen... laten we het daar maar niet over hebben. Feit is dat je nooit weet hoe een boek eruitziet voor je het in je handen hebt liggen. Het busje dus. Dat staat nu ongeveer voor mijn deur geparkeerd. Maar dat betekent nog niets. Met argusogen volg ik hoe de koerier nog even op zijn schema kijkt. Ik zie hoe hij zijn balpen neemt en iets aanduidt. Dan zwaait hij zijn portier open en stapt uit. Hij wandelt rond zijn busje, zwaait de achterdeuren open en verdwijnt in de laadruimte. 'Komaan, vlugger!' moedig ik hem in stilte aan. Fluks springt hij uit het busje. Ik knijp mijn ogen samen, houd mijn adem even in. Gaat hij naar de buren links? Heeft hij iets mee voor de buren rechts? Of... Hij wandelt naar hier! Ik spring van mijn bureaustoel en storm de trap af. Wanneer de koerier aanbelt ruk ik de voordeur niet meteen open. Ik tel traag tot drie. Daarna pas open ik de deur. De koerier zou maar eens moeten denken dat ik al dagen op zijn komst zat te wachten!
0 Comments
 Toen ik onlangs mijn collega Tine Mortier feliciteerde met de nominatie van haar boek: 'Min of meer per ongeluk', voor de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen, schreef ik heel eerlijk: 'Ik vloeken, jij juichen. ;-) Proficiat!' Elk woord was gemeend en oprecht. Zowel het vloeken -ik had met mijn boek 'Zie Me Dan' écht gehoopt op een nominatie-, als de gelukwens: Tine is een fijne collega en ik ben oprecht blij voor haar. Tegelijk vind ik het natuurlijk erg jammer. Zo'n nominatie betekent toch een boost voor je boek. Bovendien houden de lezertjes een leesdagboek bij en is het ontzettend leuk om te lezen wat ze van je boek vinden. Maar kijk, 'Zie Me Dan' viel uit de boot. 'Miljaardenondegodverdemilledju!' klonk het dus in ons stille straatje. Mijn zoon fronste even. 'Wow. Ik hoop dat dat deugd deed?' Ik knikte. Want ja, het deed deugd. Het was als een kanonschot waarmee ik mijn hoop en teleurstelling de ruimte in knalde. 'Je bent teveel verwend geweest met je vlagwimpeldinges en je nominatie vorig jaar,' zei mijn jongste zoon. Zijn broer viel hem bij. 'Het kan niet alle dagen feest zijn.' En hij klonk zoals ik meestal klink wanneer ik hem die wijsheid te pas en te onpas verkoop. Ik schoot in de lach. En dat deed nog meer deugd dan het vloeken. Blijft nu de praktische kant van de niet-nominatie over: ik moet zelf aan de slag om mijn boek onder de aandacht van de lezers te brengen. Als schrijver ben ik natuurlijk geweldig bevooroordeeld: 'mijn boek, schoon boek'... zoiets. Niemand gelooft mij op mijn woord wanneer ik mijn boek aanprijs. Dus zet ik hieronder even twee leeservaringen van collega-schrijvers (recensies vind je onder het knopje boeken - recensies 10+ op deze website). Misschien wakkert dat jullie leeshonger aan? Zie Me Dan vind je in de bibliotheek en kun je bestellen of kopen in de boekhandel. Leeservaringen mag je mij altijd doormailen.   |
WelkomHieronder vind je de laatste nieuwsjes. Oud(er) nieuws
May 2024
Berichten ouder dan augustus 2015 vind je op:
http://ingebergh.blogspot.be |
RSS Feed