De kracht van een compliment

Je hebt zo van die weken waarin je rondloopt met een hoofd dat zo vol zit met dagelijkse beslommeringen en afspraken dat alle inspiratie lijkt te verdampen nog voor je vingers de juiste toetsen weten aan te slaan. Weken waarin je zo hard aan jezelf twijfelt dat je je oprecht begint af te vragen of je ooit nog een nieuw boek zou kúnnen schrijven had je er wel de tijd en de moed voor. Want jij bent dan wel erg trots op je laatste boek, maar misschien is dat helemaal niet terecht?
Durf je het dan wel aan om nog een nieuw boek te schrijven?
Zit daar eigenlijk wel iemand op te wachten?
Kommer en kwel en veel belachelijk zelfmedelijden, dat besef je ook wel.
Maar wanneer de twijfel en de onzekerheid toeslaan klinkt de innerlijke stem die je tot de orde roept nooit luid genoeg.

En dan komt opeens dat ene mailtje binnen.
Een berichtje van een collega-auteur die je, ook al ken je haar niet en zag je haar nog nooit in het echt, wel zou kunnen zoenen.
Want zij joeg in één keer alle donkere wolken uit je hoofd.
Haar mailtje gaf je niet alleen de duw richting schrijftafel, maar meteen ook het nodige zelfvertrouwen om daar weer echt aan de slag te gaan. En daar ben je haar zo ontzettend dankbaar voor.

Dankjewel, Simone!

(bericht hieronder geplaatst met toestemming van de auteur)